Malaysia yang menjangkau usia 53 tahun merdeka dan 16 September 1963
pencantuman Tanah Melayu dengan Sabah dan Sarawak yang pada ketika itu
diilhamkan oleh Perdana Menteri Malaysia pertama Tunku Abdul Rahman.
Kepelbagaian kaum yang cuba diwujudkan dengan pencantuman negara ini adalah
berdasarkan kepentingan ras atau bangsa yang sama dan penjajah yang sama dalam
kemajmukan masyarakatnya. Kurun ke 19 dan 20 merupakan satu zaman penjajah yang
berlaku serentak di Malaysia iaitu melibatkan Tanah Melayu dan Borneo.
Dalam
membentuk transformasi masyarakat majmuk pada kurun ke 19 dan 20 yang dianggap
sebagai zaman penjajahan negara barat ke Tanah Melayu, Sabah dan Sarawak
menjadi penyebab kepada berlakunya pelbagai perubahan drastik kepada negara
Malaysia pada masa kini dan bukan sahaja kepada struktur bangsanya sahaja
tetapi keseluruhan negara. Masyarakat majmuk secara langsung juga menjadikan
negara kita mempunyai masyarakat yang mempunyai pelbagai suku bangsa yang besar
dan ini menjadikan negara kita berbeza dengan negara-negara lain.
Keunikan
Malaysia di mata masyarakat antarabangsa ini menjadi model kerana kemakmuran
yang dicapai dalam pelbagai etnik di bawah dasar pemerintahan demokrasi
berpelembagaan. Walaupun terdapat sedikit masalah komunikasi pelbagai kaum,
namun fenomena ini dapat diatasi dan Malaysia sebagai negara berdemokrasi bebas
daripada rusuhan perkauman yang melibatkan peperangan hingga menggugat struktur
politik, sosial dan ekonominya.
1. KONSEP MASYARAKAT MAJMUK
Masyarakat majmuk sangat sinonim
dengan Malaysia sebagai sebuah negara yang bercirikan pelbagai kaum serta
identiti. Terdapat lebih 80 kaum di seluruh Malaysia. Daripada keseluruhan
bangsa tersebut, terdapat 3 bangsa yang paling utama iaitu Melayu, India, Cina.
[1]
Fadzli Adam et al (2006), Jabatan ekologi sosial, Kolej Universiti Sains dan
Teknologi Malaysia.
[2] Ghazali
Darusalam (2004), Pedagogi pendidikan islam, Utusan Publications & Distributions
Sdn bhd.
1.
PERBEZAAN MASYARAKAT MAJMUK
4.1 Struktur
budaya/agama masyarakat.
Tanah Melayu yang merupakan sebuah negara yang telah memulakan ajaran agama
Islam dalam sistem kerajaan mereka ketika era Kesultanan Melayu Melaka lagi
sebagai agama anutan semua masyarakat tempatan Melayu sehingga kemasukan
penjajah. Bagi Tanah Melayu yang menjadi pembentuk kepada kemasukan agama Islam
secara menyeluruh di Asia Tenggara, kemasukan imigran Cina dan India ini telah
memberi impak yang besar kepada agama Islam. Ini kerana Tanah Melayu yang
majoriti penduduknya beragama Islam agak sukar menerima kemasukan orang Cina
dan India kerana sensiviti masyarakat Islam yang kuat.
Kampung adalah tempat tinggal utama orang Melayu. Kehidupan mereka mempunyai
kawalan sosial yang ketat bagi memastikan norma dan nilai murni masyarakat terjamin.
Unsur kekelurgaan merupakan faktor keselamatan sosial yang utama. Kesemua
orang Melayu menganuti agama Islam. Justeru, dari masa ke semasa agama
Islam kekal sebagai pegangan utama masyarakat Melayu di Tanah Melayu.
Dari segi sambutan perayaan, masyarakt Melayu beragama Islam akan menyambut
perayaan seperti Aidil Fitri, Aidil Adha, Nuzul Quran, Maulud Nabi dan Awal
Muharram.
Kedatangan masyarakat Cina yang terdiri daripada pelbagai suku kaum ke Tanah
Melayu turut membawa sekali agama dan kepercayaan yang mereka anuti
masing-masing. Antara kepercayaan yang diamalkan oleh masyarakat Cina ini
ialah fahaman Taoisme yang merupakan sistem falsafah dan keagamaan Cina.
Selain itu, terdapat juga fahaman yang popular di kalangan masyarakat Cina
iaitu fahaman Confusianisme. Secara umumnya, masyarakat Cina pula
beragama Buddha dan menyambut pelbagai perayaan yang berakar umbi dari negara China. Antara perayaan tersebut ialah Tahun
Baru Cina, Chap Goh Mei, perayaan Ching Ming, perayaan Hantu Lapar dan perayaan
Kuih Bulan.
Masyarakat
India dapat dibezakan dari segi asal usul, bahasa, kasta dan agama.
Kebanyakan daripada mereka berasal dari India Selatan dan berbahasa
Tamil. Mereka juga mempunyai loghat, persatuan dan kasta mereka yang
tersendiri. Contohnya, Persatuan Maruthuvar Sangam merupakan persatuan
kasta Maruthuvar (tukang gunting rambut). Kasta-kasta lain seperti
Vanniyar, Thevar, Nadar, Yadhavar dan Adhi Dravidar. Masyarakat India
juga menganuti pelbagai agama seperti Hindu, Sikh, Kritstian dan Islam. Namun
kebanyakan daripada masyarakat India menganuti agama Hindu dan berbahasa
Tamil. Mereka juga tidak terkecuali menyambut perayaan yang berunsur
keagamaan seperti Deepavali, Thaipusam, Sithraparuvam dan Thai Ponggal.
Berbeza berbanding di Sabah dan Sarawak yang majoritinya adalah masyarakatnya
memegang kepercayaan Animisme, dan terdapat juga golongan pribumi yang memeluk
agama Kristian dan agama Islam. . Walaupun agama Islam telah melebarkan
sayapnya ke Sabah dan Sarawak melalui Brunei namun impak kemasukan agama lain
ke Sabah dan Sarawak tidak memberi impak yang besar kepada mereka. Perbezaan
yang wujud ini juga menyebabkan mengapa kemasukan orang Cina dan India juga
penjajah yang membawa agama mereka tidak ditentang kuat pada kurun ke 19 dan 20
akibat daripada ketiadaan agama yang luas di Sabah dan Sarawak.
Budaya
ini juga turut berbeza kerana terdapatnya budaya tersendiri di Sabah dan
Sarawak. Masyarakat Kadazan-Dusun yang menjadi masyarakat paling besar di Sabah
memegang kepercayaan Animisme. Sebahagian kecil daripada mereka menganuti
agama Islam dan Kristian. Masyarakat ini amat percaya kepada pantang larang
dan tafsiran mimpi. Mereka mempunyai beberapa
upacara yang disambut seperti pesta menuai untuk meraikan kesyukuran mendapat
hasil padi yang banyak dan upacara halau penyakit iaitu popodulik.
Bagi
masyarakat Bajau pula kebanyakannya beragama Islam dan mengamalkan
upacara-upacara seperti berkhatan, khatam al-Quran, akad nikah dan sebagainya
menurut ajaran Islam. Selain itu mereka juga turut percaya kepada konsep
‘tulah’ iaitu bala yang menimpa jika melanggar peraturan.
Masyarakat
Iban masih berpegang kepada ajaran Animisme sejak dari dahulu tetapi apabila
British membawa agama Kristian, dapat dilihat sebahagian masyarakat Iban kini
beragama Kristian. Mereka juga kuat mempercayai kepada kepercayaan-kepercayaan
tertentu seperti jampi serapah untuk menolak bala, mempercayai pantang larang
dan mentafsir mimpi. Mereka pernah terkenal sebagai pemburu kepala,
tradisi potong kepala menjadi tradisi masyarakat Iban terhadap musuh mereka dan
budaya ini amat terlarang di Tanah Melayu.
4.2 Adat resam masyarakat
Secara
keseluruhannya, setiap bangsa yang terdapat di Malaysia mempunyai adat resam
yang tersendiri dan masih diamalkan. Kita sebagai penduduk yang terdiri
daripada berbilang kaum di Malaysia perlulah menghormati serta memahami segala
kepercayaan yang diamalkan oleh setiap kaum. Setiap kaum mempunyai amalan
adat resam yang berbeza seperti upacara majlis kelahiran, perkahwinan dan
pengembumian.
Adat
resam merupakan kebiasaan cara hidup yang diamalkan oleh sesuatu masyarakat
yang dapat mengambarkan corak budaya masyarakat tersebut. Adat resam masyarakat di Malaysia boleh dilihat berasaskan ras-ras
seperti adat resam masyarakat Melayu, adat resam masyarakat Cina, adat resam
masyarakat India, adat resam masyarakat etnik Sabah, adat resam masyarakat
etnik Sarawak dan adat resam masyarakat orang Asli.
Untuk
menunjukkan perbezaan adat resam yang dilakukan oleh pelbagai kaum di Malaysia,
kita akan lihat dari aspek kelahiran sama ada dalam masyarakat Melayu, Cina,
India, Kadazan, Iban dan orang Asli.
Dalam
aspek kelahiran, masyarakat Melayu banyak mengamalkan adat-adat tertentu yang
diwarisi sejak turun temurun. Ia merangkumi peringkat sewaktu mengandung,
bersalin dan selepas kelahiran. Adat melenggang perut/kirim perut
(masyarakat Melayu di bahagian Utara Semenanjung Malaysia)/mandi tian
(kebanyakan negeri) dilakukan kepada wanita yang mengandung anak sulung ketika
kandungan berusia dalam lingkungan tujuh atau lapan bulan. Adat memotong
tali pusat dilakukan oleh bidan dengan jampi dan serapah. Adat pantang
pula dilakukan selama empat puluh hari sehingga seratus hari. Adat mencukur
ramput/potong jambul dan adat bersunat juga dilakukan ke atas bayi.
Bagi
masyarakat Cina, ibu mertua akan bertanggungjawab menjaga wanita mengandung dan
bukannya suami. Mereka juga mementingkan anak lelaki. Adat
berpantang dijalankan selama empat puluh hari, bayi yang mempunyai pusat
tenggelam merupakan petanda baik kepada kehidupan bayi tersebut. Kenduri dijalankan
apabila bayi berumur satu bulan dan adat bercukur rambut juga diadakan kerana
rambut bayi yang dilahirkan adalah rambut sementara. Manakala nama bayi
harus disusun secara seimbang yang mengandungi Ying dan Yang.
Masyarakat
India menjalankan adat Valaikaappu iaitu adat yang dilakukan ketika kandungan
sulung wanita hamil mencapai usia tujuh atau sembilan bulan. Waktu kelahiran penting bagi masyarakat India, ia akan dicatat untuk
menentukan bintang bayi mengikut almanak Hindu. Semasa memotong tali
pusat bayi, sami akan membisikkan mentera Tuhan (Gayatri Mantiran) ke telinga
bayi. Pemberian nama dilakukan apabila bayi berumur enam belas hari, nama
yang dipilih berdasarkan almanak yang mengikut tarikh kelahiran bayi.
Masyarakat
Kadazan menjalankan adat berpantang bergantung kepada unsur kasta, orang
kebanyakan (7 hari), orang berdarjat (21 hari) manakala orang berdarjah tinggi
(44 hari). Suami tidak dibenarkan berada jauh dari rumah. Bayi yang
lahir antara satu hari hingga tujuh hari tidak boleh dibawa ke ruang yang
terdedah bagi mengelakkan dari diganggu oleh roh jahat/Rogon Gaiya. Bagi
masyarakat Iban pula menjalankan adat berpantang selama 30 hari.
Masyarakat
orang Asli dari suku kaum Melayu Asli kebiasaannya menempah seorang bidan dalam
tempoh kehamilan dan selepas bersalin. Apabila kandungan mencapai tujuh
bulan upacara melenggang perut dijalankan. Terdapat beberapa pantang
larang yang perlu diikuti oleh wanita semasa mengandung bagi mengelakkan
perkara buruk berlaku. Nama bayi diberi berdasarkan nama pokok,
tumbuh-tumbuhan, ikan, tempat yang dekat dengan bayi ketika dilahirkan dan
menurut peristiwa yang berlaku semasa kelahiran bayi. Jika nama tidak
serasi, bayi akan dijual kepada ibu bapa yang baru.
1.
PERBEZAAN MASYARAKAT MAJMUK
4.1 Struktur
budaya/agama masyarakat.
Tanah Melayu yang merupakan sebuah negara yang telah memulakan ajaran agama
Islam dalam sistem kerajaan mereka ketika era Kesultanan Melayu Melaka lagi
sebagai agama anutan semua masyarakat tempatan Melayu sehingga kemasukan
penjajah. Bagi Tanah Melayu yang menjadi pembentuk kepada kemasukan agama Islam
secara menyeluruh di Asia Tenggara, kemasukan imigran Cina dan India ini telah
memberi impak yang besar kepada agama Islam. Ini kerana Tanah Melayu yang
majoriti penduduknya beragama Islam agak sukar menerima kemasukan orang Cina
dan India kerana sensiviti masyarakat Islam yang kuat.
Kampung adalah tempat tinggal utama orang Melayu. Kehidupan mereka mempunyai
kawalan sosial yang ketat bagi memastikan norma dan nilai murni masyarakat terjamin.
Unsur kekelurgaan merupakan faktor keselamatan sosial yang utama. Kesemua
orang Melayu menganuti agama Islam. Justeru, dari masa ke semasa agama
Islam kekal sebagai pegangan utama masyarakat Melayu di Tanah Melayu.
Dari segi sambutan perayaan, masyarakt Melayu beragama Islam akan menyambut
perayaan seperti Aidil Fitri, Aidil Adha, Nuzul Quran, Maulud Nabi dan Awal
Muharram.
Kedatangan masyarakat Cina yang terdiri daripada pelbagai suku kaum ke Tanah
Melayu turut membawa sekali agama dan kepercayaan yang mereka anuti
masing-masing. Antara kepercayaan yang diamalkan oleh masyarakat Cina ini
ialah fahaman Taoisme yang merupakan sistem falsafah dan keagamaan Cina.
Selain itu, terdapat juga fahaman yang popular di kalangan masyarakat Cina
iaitu fahaman Confusianisme. Secara umumnya, masyarakat Cina pula
beragama Buddha dan menyambut pelbagai perayaan yang berakar umbi dari negara China. Antara perayaan tersebut ialah Tahun
Baru Cina, Chap Goh Mei, perayaan Ching Ming, perayaan Hantu Lapar dan perayaan
Kuih Bulan.
Masyarakat
India dapat dibezakan dari segi asal usul, bahasa, kasta dan agama.
Kebanyakan daripada mereka berasal dari India Selatan dan berbahasa
Tamil. Mereka juga mempunyai loghat, persatuan dan kasta mereka yang
tersendiri. Contohnya, Persatuan Maruthuvar Sangam merupakan persatuan
kasta Maruthuvar (tukang gunting rambut). Kasta-kasta lain seperti
Vanniyar, Thevar, Nadar, Yadhavar dan Adhi Dravidar. Masyarakat India
juga menganuti pelbagai agama seperti Hindu, Sikh, Kritstian dan Islam. Namun
kebanyakan daripada masyarakat India menganuti agama Hindu dan berbahasa
Tamil. Mereka juga tidak terkecuali menyambut perayaan yang berunsur
keagamaan seperti Deepavali, Thaipusam, Sithraparuvam dan Thai Ponggal.
Berbeza berbanding di Sabah dan Sarawak yang majoritinya adalah masyarakatnya
memegang kepercayaan Animisme, dan terdapat juga golongan pribumi yang memeluk
agama Kristian dan agama Islam. . Walaupun agama Islam telah melebarkan
sayapnya ke Sabah dan Sarawak melalui Brunei namun impak kemasukan agama lain
ke Sabah dan Sarawak tidak memberi impak yang besar kepada mereka. Perbezaan
yang wujud ini juga menyebabkan mengapa kemasukan orang Cina dan India juga
penjajah yang membawa agama mereka tidak ditentang kuat pada kurun ke 19 dan 20
akibat daripada ketiadaan agama yang luas di Sabah dan Sarawak.
Budaya
ini juga turut berbeza kerana terdapatnya budaya tersendiri di Sabah dan
Sarawak. Masyarakat Kadazan-Dusun yang menjadi masyarakat paling besar di Sabah
memegang kepercayaan Animisme. Sebahagian kecil daripada mereka menganuti
agama Islam dan Kristian. Masyarakat ini amat percaya kepada pantang larang
dan tafsiran mimpi. Mereka mempunyai beberapa
upacara yang disambut seperti pesta menuai untuk meraikan kesyukuran mendapat
hasil padi yang banyak dan upacara halau penyakit iaitu popodulik.
Bagi
masyarakat Bajau pula kebanyakannya beragama Islam dan mengamalkan
upacara-upacara seperti berkhatan, khatam al-Quran, akad nikah dan sebagainya
menurut ajaran Islam. Selain itu mereka juga turut percaya kepada konsep
‘tulah’ iaitu bala yang menimpa jika melanggar peraturan.
Masyarakat
Iban masih berpegang kepada ajaran Animisme sejak dari dahulu tetapi apabila
British membawa agama Kristian, dapat dilihat sebahagian masyarakat Iban kini
beragama Kristian. Mereka juga kuat mempercayai kepada kepercayaan-kepercayaan
tertentu seperti jampi serapah untuk menolak bala, mempercayai pantang larang
dan mentafsir mimpi. Mereka pernah terkenal sebagai pemburu kepala,
tradisi potong kepala menjadi tradisi masyarakat Iban terhadap musuh mereka dan
budaya ini amat terlarang di Tanah Melayu.
4.2 Adat resam masyarakat
Secara
keseluruhannya, setiap bangsa yang terdapat di Malaysia mempunyai adat resam
yang tersendiri dan masih diamalkan. Kita sebagai penduduk yang terdiri
daripada berbilang kaum di Malaysia perlulah menghormati serta memahami segala
kepercayaan yang diamalkan oleh setiap kaum. Setiap kaum mempunyai amalan
adat resam yang berbeza seperti upacara majlis kelahiran, perkahwinan dan
pengembumian.
Adat
resam merupakan kebiasaan cara hidup yang diamalkan oleh sesuatu masyarakat
yang dapat mengambarkan corak budaya masyarakat tersebut. Adat resam masyarakat di Malaysia boleh dilihat berasaskan ras-ras
seperti adat resam masyarakat Melayu, adat resam masyarakat Cina, adat resam
masyarakat India, adat resam masyarakat etnik Sabah, adat resam masyarakat
etnik Sarawak dan adat resam masyarakat orang Asli.
Untuk
menunjukkan perbezaan adat resam yang dilakukan oleh pelbagai kaum di Malaysia,
kita akan lihat dari aspek kelahiran sama ada dalam masyarakat Melayu, Cina,
India, Kadazan, Iban dan orang Asli.
Dalam
aspek kelahiran, masyarakat Melayu banyak mengamalkan adat-adat tertentu yang
diwarisi sejak turun temurun. Ia merangkumi peringkat sewaktu mengandung,
bersalin dan selepas kelahiran. Adat melenggang perut/kirim perut
(masyarakat Melayu di bahagian Utara Semenanjung Malaysia)/mandi tian
(kebanyakan negeri) dilakukan kepada wanita yang mengandung anak sulung ketika
kandungan berusia dalam lingkungan tujuh atau lapan bulan. Adat memotong
tali pusat dilakukan oleh bidan dengan jampi dan serapah. Adat pantang
pula dilakukan selama empat puluh hari sehingga seratus hari. Adat mencukur
ramput/potong jambul dan adat bersunat juga dilakukan ke atas bayi.
Bagi
masyarakat Cina, ibu mertua akan bertanggungjawab menjaga wanita mengandung dan
bukannya suami. Mereka juga mementingkan anak lelaki. Adat
berpantang dijalankan selama empat puluh hari, bayi yang mempunyai pusat
tenggelam merupakan petanda baik kepada kehidupan bayi tersebut. Kenduri dijalankan
apabila bayi berumur satu bulan dan adat bercukur rambut juga diadakan kerana
rambut bayi yang dilahirkan adalah rambut sementara. Manakala nama bayi
harus disusun secara seimbang yang mengandungi Ying dan Yang.
Masyarakat
India menjalankan adat Valaikaappu iaitu adat yang dilakukan ketika kandungan
sulung wanita hamil mencapai usia tujuh atau sembilan bulan. Waktu kelahiran penting bagi masyarakat India, ia akan dicatat untuk
menentukan bintang bayi mengikut almanak Hindu. Semasa memotong tali
pusat bayi, sami akan membisikkan mentera Tuhan (Gayatri Mantiran) ke telinga
bayi. Pemberian nama dilakukan apabila bayi berumur enam belas hari, nama
yang dipilih berdasarkan almanak yang mengikut tarikh kelahiran bayi.
Masyarakat
Kadazan menjalankan adat berpantang bergantung kepada unsur kasta, orang
kebanyakan (7 hari), orang berdarjat (21 hari) manakala orang berdarjah tinggi
(44 hari). Suami tidak dibenarkan berada jauh dari rumah. Bayi yang
lahir antara satu hari hingga tujuh hari tidak boleh dibawa ke ruang yang
terdedah bagi mengelakkan dari diganggu oleh roh jahat/Rogon Gaiya. Bagi
masyarakat Iban pula menjalankan adat berpantang selama 30 hari.
.
PERSAMAAN MASYARAKAT MAJMUK
Dalam kurun akhir abad ke 19 merupakan saat yang ditempuh oleh Tanah Melayu
mengalami satu transformasi kaum yang begitu memberi kesan sehingga ke hari ini
iaitu kemasukan orang Cina dan India ke Tanah Melayu. Daripada kemasukan ini merupakan
punca pembentukan masyarakat majmuk di Tanah Melayu. Sebagai penduduk asal di
Tanah Melayu telah diketahui umum bahawa orang Melayu adalah golongan asal dan
mereka digelar sebagai penduduk pribumi dan begitu juga sebagaimana masyarakat
Dusun dan Murut di Sabah, Iban dan Kenyah di Sarawak.
3.1 Struktur Ekonomi.
Adalah secara jelas bahawa di Tanah Melayu khususnya terdapat tiga suku kaum
utama iaitu Melayu, Cina dan India di samping penduduk orang asli. Manakala di
Sabah dan Sarawak penduduk utamanya ialah masyarakat bumiputera yang terdiri
daripada pelbagai suku etnik termasuklah orang pribumi. Di samping itu,
kehadiran orang Cina juga jelas dan kini telah menjadi sebahagian besar
penduduk di Sabah dan Sarawak.
Daripada catatan sejarah memaparkan bahawa kedatangan dan kemunculan masyarakat
majmuk yang membawa persamaan di antara Tanah Melayu, Sabah dan Sarawak ini
adalah kerana perkembangan ekonomi. Ini kerana secara jelas kehadiran kaum Cina
berlaku secara serius dalam erti kata beramai-ramai dan kemudiannya menetap di
Tanah Melayu disandarkan kepada peristiwa penjumpaan lombong biji timah
oleh Long Jaafar di Larut Perak pada tahun 1848.[1]
Begitu juga halnya dengan negeri Sarawak yang membentuk persamaan
masyarakat majmuk seperti Tanah Melayu iaitu kemajuan ekonomi yang di pelopori
oleh James Brooke melalui peniagaan gambir, lada hitam dan ubi kayu yang telah
di usahakan oleh orang Cina.
Bagi Sabah pula Syarikat
Berpiagam Borneo telah membawa masuk orang Cina ke Sabah pada awal abad ke 20
untuk mengusahakan perniagaan yang berorentasikan eksport. Daripada persamaan
ekonomi yang pada asalnya sama telah berubah daripada sebelum kegiatan
perladangan diperkenalkan ekonomi tradisional merupakan pendapatan utama
Sabah, Sarawak dan Tanah Melayu.
Kemasukan
pengaruh British dan pemodal Cina ini telah membawa juga kepada ekonomi Tanah
Melayu, Sabah dan Sarawak menjadi berkembang namun lebih menguntungkan penjajah
daripada penduduk tempatan yang menerima kesan terus tertindas dalam arus ekonomi
yang terus menerus menguntungkan penjajah.
3.2 Dasar penjajah.
Dalam mengulas isu persamaan kedatangn kaum Cina dan India di
Sabah, Sarawak dan Tanah Melayu ini ialah kemasukan mereka ke negeri-negeri ini
adalah mempunyai struktur kemasukan yang sama iaitu kerana faktor ekonomi
seperti di atas. Ini kerana kemasukan penduduk ini ke negeri-negeri ini
disebabkan oleh dasar pihak penjajah iaitu tidak akan membantu masyarakat
tempatan. Penjajah di Tanah Melayu, Sabah dan Sarawak iaitu berakar umbi kepada
British walaupun Sarawak dijajah oleh James Brooke, Sabah oleh Syarikat
Berpiagam Borneo Utara British Berhad namun mereka semua merupakan orang
British. Dasar yang diamalkan oleh penjajah ini iaitu tidak akan membantu
golongan Bumiputera atau penduduk asal kerana mereka takut golongan ini akan
menentang mereka kelak.
Walaupun pada dasarnya ketika mula masuk ke Tanah Melayu, Sabah dan Sarawak
mereka berjanji untuk membantu tetapi tujuan mereka adalah mengaut segala
sumber asli yang terdapat di dalam negeri ini. Dasar yang diamalkan mereka ini
telah menjadikan penyebab kepada penentang kepada penjajah walaupun tempoh yang
agak lama wujudnya kesedaran mereka. Dasar penjajah yang tidak akan menonjolkan
penduduk asal ini juga menjadi punca mereka terus membawa penghijrahan penduduk
dan menyebabkan berlakunya transformasi kaum. Penjajah juga pada masa yang sama
cuba melaga-lagakan penduduk asal dengan penduduk yang berhijrah agar tidak akan
berlaku penentang kepada mereka. Inilah yang berlaku di Tanah Melayu, Sabah dan
Sarawak iaitu sering berlaku pergaduhan antara kaum Bumiputera dengan kaum Cina
dan India. Tujuan utama mereka ini juga cuba untuk terus mengaut keuntungan di
negara yang dijajah daripada wujudnya semangat nasionalisme penduduk tempatan
yang masih cetek pemikirannya.
Dasar
yang sama dalam pendidikan ini juga mereka amalkan iaitu hanya memberi
pendidikan 3M sahaja kepada penduduk iaitu sekadar tahu mengeja, membaca
dan mengira.[2] Ini kerana penjajah sedar dengan adanya ilmu
pengetahuan maka akan wujud penentangan kepada mereka kelak. Daripada dasar ini
juga turut diamalkan diketiga-tiga negeri ini sehinggalah wujudnya golongan
atasan yang sedar akan motif penjajah ini.
No comments:
Post a Comment